De David Hasselhof van de lage landen

Ik heb een leven gered. Althans dat beweert de jongedame die ik uit de branding heb getrokken. Vanuit mijn perspectief was de situatie niet zo dramatisch. 'Serieus, ik was doodmoe', zegt ze, uithijgend op haar handdoek. 'Nog even en ik was permanent onder gegaan.'

We zijn op Wizard Beach, een door god verlaten strand op Bastimentos. Je kunt er alleen per boot komen. De golven zijn hoog, de onderstroom is verraderlijk. Als ik de eerste keer die dag het water in ga, ben ik verrast hoe sterk de stroming is. Ik ben een waterrat, maar moet serieus kracht zetten om niet naar zee te worden gezogen. Terwijl ik een borstcrawl inzet en mee probeer te liften op metershoge golven, zie ik het dikke Amerikaanse meisje de zee in gaan.

Als ik een kwartier later het strand oploop, rent haar vriendin naar me toe. Ze is in paniek, er is stront aan de knikker. Vanuit de zee klinkt de roep om hulp. Met de openingsklanken van Baywatch in mijn hoofd, ren ik het water in. Ze is niet ver, hooguit een tiental meters buiten het gebied waar ik kan staan. Het ziet er onschuldig uit, maar eenmaal daar kijk ik in een asgrauw gezicht en zie oprechte paniek.

Angst en golven ontnemen het meisje de adem, ze is te moe om tegen de stroom in te zwemmen. Ze gaat steeds kopje onder, het lange haar plakt tegen het gezicht. Ik praat, zeg dat het goed komt. Nu stoot ze alleen nog hese zuchten uit.

Het gaat langzaam en het is hard werken, maar stukje bij beetje komen we dichter bij het strand. Ik kan inmiddels staan en trek mijn drenkeling mee. 'Het lukt niet meer. Kun je me alsjeblieft dragen?', vraagt ze, zwaar hijgend. 'Iets minder McDonalds eten en iets vaker sporten, lieverd', denk ik.

Ik til haar op en begin alvast te genieten van mijn David Hasselhof-moment als ik haar straks het strand opdraag. De zeekoe in mijn armen wordt zwaarder nu er steeds minder water is om te helpen dragen, maar het lijkt erop dat het gaat lukken.

Dan ga ik opeens kopje onder, ik ben in een soort geul gestapt. Proestend kom ik weer boven. 'Je hebt een snottebel', zegt het meisje dat opeens haar spraakvermogen geheel hervonden heeft. Ik veeg met mijn hand over m'n gezicht. In Baywatch hadden ze nooit een snottebel.