Frank uit Boston is overvallen. Gisternacht kon hij zijn kamer niet in, zijn sleutel was foetsie. De klojo is toen buiten in slaap gevallen op een bankje, en werd, naar eigen zeggen, wakker met de punt van een machete op z'n borst.
Frank is een vriendelijke jongen die graag een praatje aanknoopt. Ik ontmoette hem in Cahuita. Onze gesprekken duurden nooit lang, want praten met Frank is ongeveer zo boeiend als naar een draaiende wasmachine kijken. Ik zag hem vandaag weer in het nabijgelegen Puerto Viejo. Hij had een schram op z'n kop. 'Dat ziet er lelijk uit man, heeft hij je ook een tik verkocht?', vraag ik als hij klaar is met zijn relaas – ik heb m'n empathische modus aan staan. 'Nee, ik ben eerder op de avond van m'n fiets gevallen.'
Het klinkt hard, maar sommige mensen verdienen het. Had dit mij kunnen gebeuren? Jazeker, maar niet op deze manier. Midden-Amerika kan gevaarlijk zijn. Dat staat buiten kijf. Bepaalde dingen doe je gewoon niet. Zoals rondlopen met je paspoort en creditcard op zak, pinnen na zonsondergang, je inlaten met schimmige figuren die in illegale middelen handelen of – zoals Frank – meer drinken dan je op kan, vervolgens van je fiets lazeren*, je sleutel kwijt raken en daarna buiten in slaap vallen. Andere dingen doe je gewoon wel, zoals de reisgids erop naslaan of er straten zijn die vermeden dienen te worden, en de hotelkamer controleren op sporen van braak voordat je erin trekt.**
Frank doet luchtig over het voorval – hij had niet meer dan twintig dollar op zak – maar ik zie dat hij is aangedaan. Ook al is het een naïeve eikel, het is makkelijk medelijden met hem te hebben. Hij is klein, bleek en mager, heeft een warrige bos haar en waterige ogen. Hij vindt het moeilijk een coherent verhaal te vertellen en zou waarschijnlijk een nier afstaan voor een nacht met een mooie dame. Zijn versierpogingen zijn vertederend, hij benadert elk meisje met het zinnetje: 'Hello princess'; zoveel bravoure past niet bij zijn timide verschijning en zijn dunne stem.
Frank is ook werkeloos. Toen de kredietcrisis langs kwam bij zijn werkgever, een verzekeringsmaatschappij, stond Frank als één van de eersten op straat. Eigenlijk is hij in alles een slachtoffer; wie naar hem kijkt en zijn verhaal hoort, snapt waarom de overvaller hem heeft uitgekozen.
Ik speel de barmhartige Samaritaan en trakteer Frank op lunch, waar ik tien minuten later weer spijt van heb, omdat hij me dood verveeld met verzonnen verhalen over zijn amoureuze veroveringen. Stom, naïef rund.
*Hebben jullie weleens nagedacht over de herkomst van het woord 'lazeren'? Aangezien het vaak in situaties van dronkenschap wordt gebruikt – 'met je zatte hoofd van je fiets lazeren' – lijkt het me plausibel dat het te maken heeft met 'lazarus zijn', de uitdrukking die weer afkomstig is van de Bijbelse figuur Lazarus. Wie het beter weet, mag het zeggen.
**Als deze alinea ietwat belerend klinkt dan komt dat omdat ik m'n ouders duidelijk wil maken dat ik echt wel goed oplet, zodat ze niet onnodig bang worden door dit stukje over overvallen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten