'Zij lijkt op Heather Locklear', zegt Thomas die in de Amsterdamse Jordaan woont. 'Ja, maar dan zonder make-up en tien jaar ouder', zeg ik. Toch is de gelijkenis treffend. Heather drinkt koffie in café Parquecito waar Thomas en ik zojuist het diner genuttigd hebben. Ze draagt een strak T-shirt om een sportief bovenlijf en een baseballpet. Een paardenstaart stroomt uit de opening aan de achterkant. Ze ziet er Amerikaans uit, maar praat Spaans met de bediening, die ze duidelijk goed kent.
'Zou het haar zijn?', vraagt Thomas. We werpen steelse blikken haar kant op. Ik uit mijn twijfel: 'Als het inderdaad Heather Locklear is, wat doet ze dan in dit café, op deze plek?' 'Misschien kan ze hier anoniem rondlopen.' Ik geef toe dat het mogelijk is, immers: de meeste beelden van Heather Locklear op de Nederlandse TV dateren van een decennium geleden.
'Ga het vragen', suggereer ik. 'Het is een ouwe tang als je het mij vraagt, maar als het werkelijk Heather Locklear is, zullen we dat gemakshalve even negeren.' Inmiddels kijkt Heather – die haar naam continu hoort vallen – onze kant op. Thomas lacht: 'Je wil dat ik aan een oud, verlept wijf vraag of ze toevallig Heather Locklear is?'
Heather staat op en loopt naar onze tafel. Mijn hart slaat een slag over. 'Jullie zijn ook Nederlanders, toch?', zegt ze met een Rotterdams accent. 'Mag ik vragen met welke maatschappij jullie vliegen, want ik zoek een goedkoop ticket.'
Tijdens het bier, later op de avond, spreken Thomas en ik meermaals de hoop uit dat de Rotterdamse ons gesprek niet heeft kunnen horen. Diep van binnen zijn we aardige jongens.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten