Scheepsberichten (I)

10 oktober, 16:20 uur

Ik heb niks gemerkt toen we vertrokken. De verandering van licht door de patrijspoort deed vermoeden dat we ons niet meer op dezelfde plek bevonden. Toen ik m'n hoofd naar buiten stak zag ik de haven van Antwerpen voorbij glijden. Maar ik voelde geen deining noch een voorwaartse beweging.

Het waaide behoorlijk en de golven in de haven waren hoog genoeg om kleinere boten te laten stuiteren. Ze hadden geen enkel effect op het containerschip dat doodstil en waterpas naar de Schelde geduwd werd. Het geeft vertrouwen voor de golven die nog komen gaan.

10 oktober, 23:25 uur

Zojuist m'n bed ingedoken. We zijn op weg naar Le Havre. Ik heb wat gedronken en moet zeggen dat de combinatie van alcohol en de toegenomen deining van het schip me niet bevalt. Volgens medepassagier Jurgen is het een kwestie van de twee op elkaar afstemmen: net zoveel drinken totdat je eigen deining qua frequentie en amplitude overeenkomt met de golven. 'Maar als het straks echt gaat spoken kunnen we niet meer met bier toe. Dan hebben we iets sterkers nodig om de gewenste amplitude te bereiken.'

11 oktober, 11:35 uur

'De boot is uitgerust met een zwembad en een fitnessruimte', stond er op de website. Van de laatste heb ik zojuist gebruik gemaakt. Het was precies wat ik me voorstelde bij een fitnessruimte op een vrachtschip: vier roestige apparaten met tape over de scheuren in de kussens, weggestopt in een hoek van een warm en benauwd ruim, aangevuld met een collectie nog roestiger dumbbells, een bokszak en posters van mannen met een anabolenverslaving aan de muur.

Overigens schijnt het zwembad pas na Le Havre gevuld te worden. Juist, met zeewater...

11 oktober, 16:30 uur

Ergens vroeg in de ochtend zijn we aangekomen bij de zeesluis van Le Havre. Daar liggen we nu nog. Oorspronkelijk zou er om 10 uur een loodsboot komen, daarna duurt het twee uur om aan te meren. Dat schema is snel losgelaten. Zelfs als de loodsboot zich over een minuut meldt, liggen we pas om half 7 in de haven. Ondertussen is er ook een dichte mist opgestoken en ik heb er een hard hoofd in dat we vanavond nog Le Havre zullen bereiken.

Hiermee is het uitstapje naar Honfleur (of Honfleurs, ik weet niet hoe je het schrijft), een naar het schijnt idyllisch stadje in de buurt, op losse schroeven komen te staan. Oorspronkelijk zouden alle 11 passagiers van boord gaan. Nu is het animo gedaald tot 5, waardoor mijn animo alleen maar toeneemt. 'Honfleur(s) by night' is vast ook erg leuk.

12 oktober, 18:00 uur

Ik heb honger. Gruwelijke honger. En dat is m'n eigen schuld, want ik heb twee van de vier maaltijden van de dag overgeslagen. Te beginnen met het ontbijt (brood, fruit, yoghurt en desgewenst een omelet) dat te nuttigen is op het onchristelijke tijdstip van 7:30 uur. Dat zijn geen tijden voor een freelancer. We eten wat de officieren eten en belangrijker: we eten wánneer zij eten. Gelukkig nuttigen ze de lunch (ditmaal: salade, borsjt, gevolgd door bratwurst met pasta en groenten en meloen toe) ook vroeg, namelijk om 11:30 uur.

Het probleem zit hem er een beetje in de hoeveelheden. Als passagier krijg je het eten van een arbeider voorgeschoteld. Maar wij zitten de hele dag op ons reet boeken te lezen, dus is de honger nooit groot genoeg om de vier copieuze maaltijden te kunnen verorberen. Als je ontbijt, krijg je je lunch niet op. Als je de thee (thee/koffie met cake en ijs) van 16:00 uur nuttigt, is er nauwelijks ruimte voor het diner van 19:30 uur (gisteren: salade, zuurkoolsoep (tja...), gevolgd door kip, patat en een kwak groenten). Maar ik heb het ontbijt en de thee dus overgeslagen en heb me bovendien een uur uitgesloofd in het hok dat voor sportzaal moet doorgaan, dus nu heb ik honger.

Ander nieuws: We zijn net Le Havre uitgevaren. Nu volgt er alleen nog zee totdat het Caribisch gebied bereikt is. Honfleur(s) heb ik niet gezien. Het was al stikdonker toen we gisteren aanlegden en de steward zag er geen heil meer in om een taxi te bestellen. Dat is wel een minpuntje van deze manier van reizen; je bent volledig afhankelijk van de crew. Ga je op eigen houtje de boot af, dan sta je moederziel alleen in een immense haven, vele kilometers van de bewoonde wereld en enige vorm van openbaar vervoer. De taxi voor Honfleur(s) kwam uiteindelijk vanochtend om 9 uur, maar aangezien kapitein Dimitri iedereen om 13:00 uur weer aan boord wilde hebben, leek het me de moeite niet waard.