Hoever kan een mens eigenlijk kijken? Dit vraag ik me af staande op het dak van de brug, zes verdiepingen boven het dek en nog een paar extra boven het waterpeil. We bevinden ons nu midden op de oceaan. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en probeer in alle windrichtingen iets van leven te ontdekken, een boot, een eiland, maar zie niets anders dan een enorme poel water. En dat betekent dat we volkomen alleen zijn; in ieder geval tot aan de grens van het menselijk gezichtsvermogen, waar die ook mag liggen. Een schip met 26 bemanningsleden en 11 passagiers en verder is hier helemaal niemand. Ik probeer me heel klein en alleen te voelen, maar door de aanwezigheid van anderen en het gebrom van de motor lukt het maar half. 'Als we nu schipbreuk lijden, hoe lang duurt het dan voordat we gered worden?', vraag ik me af. Het schipbreuk-scenario's boezemt me geen angst in. Ik heb het volste vertrouwen in deze schuit. Dan schiet dit door m'n hoofd: Als ik een blindedarmontsteking krijg, ben ik dan dood voordat we land bereiken?
Kijk, nu komen we ergens!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten