Gisterochtend telde ik drie afwezigen bij het ontbijt (dat ik dit keer wel gehaald heb, omdat de klok hier een uur achteruit is gezet). De diagnose: zeeziek. Daar was ik heel blij mee, omdat het betekent dat ik niet de eerste ben die gezichtsverlies gaat lijden door een innige relatie met zijn wc-pot te ontwikkelen. Het borrelt namelijk al dagen in m'n maag en gisteren kon het noodlot nog maar net afgewend worden.
Nu moet ik toegeven dat het deels m'n eigen schuld was. Ik durfde het wel weer aan om meer in te nemen dan de gebruikelijke twee Warsteiner bij het diner. In de kennelijke toestand waarin ik me aan het eind van de avond bevond is een golvend bed, dat ook nog eens permanent trilt omdat ik zo'n beetje bovenop de motor lig, geen zegen. Om het allemaal een beetje erger maken, pakte ik per ongeluk een fles bubbeltjeswater mee van de bar in plaats van de platte variant. Tja, en als je je nadorst probeert te lessen met een liter bubbeltjeswater op een schip dat altijd beweegt, dan vraag je om problemen.
Ik zag echt een beetje groen mensen, vanochtend. Door heel stil in m'n bed te blijven liggen is m'n maaginhoud gebleven waar hij hoort, maar het scheelde weinig. Ik heb de golven vervloekt en oprecht naar land verlangd. Kennelijk ben ik niet de ruige zeebonk waar jullie me allemaal voor hielden.
Nu gaat het wel weer. Door niet meer te drinken probeer ik te voorkomen dat ik me de komende dagen alsnog ga aansluiten bij de zeeziekte-brigade, maar ik ben niet vol vertrouwen. We zijn namelijk nog geen echt hoge golven tegengekomen...
P.S.
En wat stond er op het menu deze gezegende avond...koeientong! De oudere generatie passagiers at met smaak en vroeg om nog een stuk, maar ik heb het lekker laten staan. Wel geprobeerd natuurlijk, ik ben geen boer. De smaak was nog wel te verdragen, maar de textuur van het vlees en het idee dat er een stuk tong op je tong ligt, maakten me nog misselijker dan dat ik al was.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten