Scheepberichten (II)

14 oktober, 21:10 uur

In de categorie 'kansloze exercitie': het diner met kapitein en enkele officieren van zojuist. Ondanks dat we ons op een ronduit Spartaans vrachtschip bevinden, weet men dat een aantal passagiers (we zijn met 11 in totaal) er graag de illusie op nahoudt dat ze op een cruise zijn. Dus werden we getrakteerd op een eenmalige toespraak van de kapitein met aansluitend 'special dinner'.

Nou mensen, het was bepaald geen captain Stubing die er voor de groep stond. Kapitein Dimitri Jurcenkov is een Let wiens Engels behoorlijk onverstaanbaar is. Pijnlijk dieptepunt was het voorstellen van de andere officieren. Dat ging volgens een vast stramien: 'Here is Vladimir, chief engineer, very important man.' Vladimir – die aan zijn blik te zien niet kon wachten totdat hij terug mocht naar de machinekamer – staat half op en ploft dan snel weer neer. 'And here is Nicolai, second officer, also very important man.' Nicolai staat half op en ploft weer neer. En dat vijf keer.

Gelukkig hadden de officieren hun uniform aangetrokken – meestal lopen ze rond in T-shirt en korte broek – dat gaf de zaak nog enig cachet.

Het eten was prima. Klein minpuntje waren de rode gordijnen en het rode TL-licht. Ik bleef het gevoel houden dat ik m'n stukje zalm in een hoerenkast aan het nuttigen was.

15 oktober, 20:45 uur

Sinds enkele uren heb ik een tantaliserend uitzicht op de Azoren. Tantaliserend omdat we er om 23:00 uur pas aanleggen en twee uur later alweer uitvaren. 'Slechts een paar containers te laden', liet de kapitein weten, toen ik eerder vandaag aan het wijsneuzen was op de brug. Onder geen beding mogen we van boord. De verwachtingen voor Martinique en Guadeloupe zijn beter: aankomst vroeg in de ochtend en het vertrek een etmaal later.

Eerlijk gezegd snak ik naar een beetje land. Het leven op een vrachtschip is toch ietwat monotoon. Zelfs voor iemand die met een boekje in een hoekje zielsgelukkig kan zijn. Nu kijk ik verlangend naar de contouren van de Azoren die in het duister voorbij glijden. Elk lichtje op de zwarte eilanden draagt de belofte van avontuur in zich. Ik kwijl er nog net niet bij.

17 oktober, 18:50 uur

Ik wil dit stukje niet beginnen met een lelijke tijdsbepaling (noch wil ik beginnen met het woord 'ik'), maar ga in dit streven dubbel falen. Vanochtend kregen we een rondleiding door de machinekamer. Het voelde als een afdaling in de hel. De thermometer wees 40 graden aan, het was stikbenauwd en zonder gehoorbescherming waren m'n trommelvliezen waarschijnlijk gescheurd. Ik heb groot respect voor de mannen die ik deze oven hun werk doen. Graag zou ik jullie beschrijven hoe de machinekamer eruit ziet, maar eerlijk gezegd begreep ik zelf niet waar ik naar keek. Machines interesseren me niet. Alles wat ik erover kan zeggen is dat de motor van gargantueske proporties is, omgeven door een jungle van honderden buizen, kabels, metertjes en andersoortig technisch spul en dat m'n shirt doorweekt was toen we weer weggingen.

18 oktober, 15:26 uur

Met de zegen van de kapitein ben ik het containerdek overgestoken – normaal gesproken verboden terrein – om op de boeg te gaan zitten. Aldaar heb ik gezien: dolfijnen, vliegende vissen en een verbrande Duitser.

19 oktober, 8:52 uur

Het hing er even om of we Martinique zouden aandoen. Er werd namelijk gestaakt. Dat verbaasde me niets want het is een Frans eiland, en de Fransen staken altijd. Momenteel liggen we dan toch in de baai te wachten op een loodsboot. Het is meteen ook gruwelijk heet. De afgelopen dagen was de temperatuur, dankzij een stevige oceaanbries, altijd aangenaam. Nu zoek ik wanhopig verkoeling.